The Sims: Średniowiecze

The Sims: Średniowiecze
„The Sims: Średniowiecze” to nie to samo co „The Sims 3” – usiłowali nas przekonać producenci i wydawcy nowej gry Maxis jeszcze przed premierą.

I mieli rację, bo choć jej bazą jest właśnie stara, dobra symulacja życia znana z „The Sims”, to jednak sposób rozgrywki i cele są tu zupełnie inne. To jak prawdziwa gra RPG przy symulatorze, który miał pokazać jedynie ogromne możliwości programu.

W serii „The Sims 3” gracz może, jak wiadomo, stworzyć sima, a nawet od razu kilku, dowolnej płci i wieku, których następnie wprowadza do domu. Dom również może zbudować od podstaw, wznosząc ściany i dach, a następnie dekorując go wewnątrz. Rozgrywka, mimo wielu atrakcyjnych opcji i sytuacji częściowo zaaranżowanych przez twórców, sprowadza się jednak wyłącznie do symulacji życia rodziny lub singla od dzieciństwa po starość. Zadaniem gracza jest dbanie o podstawowe potrzeby swojego wychowanka, jak np. zaspokojenie głodu i wypoczynek, rozwijanie w prosty sposób jego kariery i umiejętności. Dzięki wykonywaniu przydomowych czynności regularnie, sim zyskuje dostęp do bardziej zaawansowanych, opatrzonych innymi animacjami. Są tu też nieodłączne aspekty egzystencji, jak narodziny czy śmierć, ale ukazane w symboliczny, choć równie dramatyczny sposób.

Wspaniały świat simów wykorzystano też w „The Sims: Historie z życia wzięte”, umieszczając w nim konkretnych bohaterów i wtłaczając ich w ramy pewnej opowieści, którą gracz rozwijał dzięki wypełnianiu szeregu prostych misji-poleceń. Seria tych programów nie odniosła jednak wielkiego sukcesu, bo choć „Historie” były wystarczająco ckliwe, to jednak możliwości simów były tam nieco ograniczone, poziom trudności misji plasował się bardzo nisko, a sam schemat rozgrywki okazał się nudny.